De-motivational-speech

Ik kwam een vertederend filmpje tegen. Een klein Amerikaans meisje vertelt over de zin van het leven, terwijl (door kinderen) getekende mannetjes vrolijk over het scherm dartelden. Inspiring, zeggen de Amerikanen. God, wat heeft dit kind al veel wijsheid. Dat dit filmpje waarschijnlijk in elkaar gestoken was door een hip marketingteam, laten we even terzijde.

Het filmpje is dus een motivatie om voor je dromen te gaan, je doelen te realiseren en daarmee een lang en gelukkig leven te leiden. Zodat je later tevreden kunt terugblikken vanuit je schommelstoel. De slagzin was: ‘You don’t have to be great to get started, but you got to get started to be great!’

Nu, er zal me niet snel verweten worden dat ik overambitieus ben, maar…watte? Is dat de zin van het leven? Dromen en grootse doelen hebben? Het ligt misschien aan mij, maar me dunkt dat het van staatsbelang is dat we juist een stapje terugzetten met onze lifegoals en tomeloze realisatiedrang. Hashtag fuel for burn-out.

Iedereen zou dus zogezegd een supertalent hebben, ergens in één of ander krochtig berghok, waar je instant mee aan de slag kunt. Hard werken, dat moet er gebeuren. En dan volgt de beloning: jij gaat eigenhandig de wereld verbeteren. Je wordt een pro in jouw segment, een ster aan de hemel, jouw naam zal alle monden doen openvallen,…

Wel…nee dus. Sorry voor de drash rain on your parade, maar niet iedereen heeft een talent en niet iedereen is uitzonderlijk en ook niet iedereen kan het worden. Soms, meestal zelfs, breng je je leven door in volstrekte middelmatigheid. In een middelmatige job, met een middelmatig uiterlijk, in een middelmatig huis, met een middelmatige echtgenoot en een stel middelmatige kinderen. En als dat zo is, dan ben je zelfs nog bij de gelukkigen op deze aardkloot. Want er zijn veel meer mensen die het een stuk slechter hebben dan die middelmatige middenmoot.

Okee, beter bestaat. Absoluut. Maar dat is écht maar een klein percentage van de bevolking. Ongeveer evenveel als het aantal hyperslanke chocoladeverslaafden. Het leeuwendeel van de mensheid claimt uitzonderlijk te zijn, net zoals een deel van de hyperslanke chocoladeverslaafden boven de pot hangt te kotsen na elke hap.

Wij, als wonderlijke wezens, zijn allemaal zo exceptioneel (als we de motivational speakers van tegenwoordig mogen geloven) dat we, als het dan toch even tegenzit, meteen aan het mokken slaan als opstandige kleuters. Zijn we zo verwaand? Ja en nee. De schuld ligt eigenlijk bij die constante stroom van motivatie, (valse) beloftes en het pseudo-in de hemel geprezen worden door onze ouders, leerkrachten of zelfhulp-goeroes. Hierdoor zijn we gaan geloven dat ons leven inderdaad niks voorstelt als we niet de beste van de klas zijn. We zijn dus eigenlijk gewoon verkeerd gebrieft. Het zou veel gezonder zijn als we de boodschap meekregen dat we niet speciaal zijn en dat ook niet moeten zijn. En dat dat helemaal okee is. Dat het alleszins geen vereiste is voor een gelukkig leven; die bloeiende carrière, die naam en faam en die uitzonderlijkheid.

Misschien moeten we in plaats van dat constante gestreef, eens stil staan bij wat echt telt. Zijn wij ons diploma/onze job? Wat we (willen) bereiken? Wat we verkopen/publiceren/promoten,…? Misschien moeten we gewoon onze smile zijn, wanneer we iemand kruisen op straat. De vingers, die achter een hond zijn oortjes kriebelen. De arm die we liefkozend over de rug van ons lief draperen, ’s nachts in bed. De schouder, om iemand die het effe niet meer ziet zitten, op te laten uithuilen.

 

Daarvoor moeten we niet volhouden, pushen en streven.

 

Daarvoor moeten we gewoon zijn.